Sinds ik laatst een bericht schreef met als titel ‘Nonnenfantasieën‘ – over de sadomasochistische verzinsels rond de zogeheten Magdalene Laundries in Ierland – wordt mijn site met de merkwaardigste zoektermen gevonden. Zo bleken opvallend veel nachtelijke internetters een ongezonde belangstelling te hebben voor… Maar nee, laat ik daar verder niet over uitweiden; wie weet lezen er minderjarigen mee. Sowieso schat ik de meer reguliere bezoekers van deze website in als keurige dames en onkreukbare heerschappen, en die zitten op zulke vunzigheden hoegenaamd niet te wachten. De incidentele bezoeker die met een ranzige zoekterm op mijn site kwam – en, zo stel ik mij voor, teleurgesteld de rits weer dichtroetsjte – raad ik aan om eens te gaan loeren op de site van bij Omroep Brabant. Daar gaan na het verschijnen van het vervolgrapport van de commissie-Deetman over misbruik van meisjes alle remmen los.
Een citaatje uit de berichtgeving van de Brabantse zender:
“Het rapport schetst een ontluisterend beeld van sadistische nonnen die er soms niet voor terugdeinsden jonge meisjes te misbruiken.”
Daarna volgt een stortvloed van onsmakelijke expliciete details. Magdalene Laundries Revisited.
De verslaggever zegt de “schokkende en aangrijpende verhalen” die de smeuïge kop belooft uit het Deetman-rapport zelf te putten. Dat zal best – het rapport is nog niet online beschikbaar, en heb ik dus nog niet kunnen lezen – maar wat mij dan toch verbaast is dat er blijkbaar uitvoerig uit de casuïstiek geciteerd wordt, maar dat over de conclusies van dat rapport met geen woord gerept wordt. Die conclusies – die wél algemeen beschikbaar zijn; lees ze zelf maar na – zijn alles behalve sexy. Ze zijn eerder ontnuchterend en bevestigen het algehele beeld dat het eerdere Deetman-rapport over (hoofdzakelijk) mannelijke slachtoffers reeds schetste. Seksueel misbruik vond bij meisjes vaker thuis of in de parochie plaats, waar het bij jongens vaak in internaten gebeurde. Dat is ook logisch, aangezien jongensinternaten door mannelijke religieuzen en meisjesinternaten door vrouwelijke religieuzen werden gerund. En, ook dat concludeert het rapport, ernstige vormen van seksueel misbruik werden nu eenmaal vooral door mannen gepleegd. Waar het vrouwelijke religieuzen betrof, hadden de klachten vaker betrekking op fysiek en psychisch geweld. Daarover zegt het rapport echter:
Diepgaand archiefonderzoek, onder andere in die van tien zustercongregaties, biedt geen directe aanwijzingen van geweld en geweldsincidenten. De onderzoeksorganisatie trof geen vastlegging aan van zulke incidenten.
Wel merken de onderzoekers vervolgens op:
Uit de onderzochte archieven rijst het beeld op van een omgang van zusters met meisjes en zusters onderling in een kille en koele omgeving van de jaren vijftig en het begin van de jaren zestig.
Een “kille en koele” omgang… dat is toch wel wat anders dan het “ontluisterende beeld” dat Omroep Brabant schetst van “sadistische nonnen die er soms niet voor terugdeinsden jonge meisjes te misbruiken”. Waarom worden de échte conclusies van het rapport – die toch ernstig genoeg zijn – zo nadrukkelijk buiten beschouwing gelaten? Waarom wordt er überhaupt geen feitelijk kader geschetst bij de incidenten die hier zo suggestief zijn neergekrabbeld? En waarom richt deze omroep zich zo eenzijdig op vrouwelijke religieuzen, terwijl het merendeel van de beschreven vergrijpen waarschijnlijk door mannen gepleegd is?
Om dezelfde reden dat mijn website recentelijk zo vaak via dubieuze zoekopdrachten is gevonden, vermoed ik. Wat Omroep Brabant brengt is geen journalistiek, maar pornografie.
